جایگاه و جلوه های شمس تبریزی در مثنوی

مولوی ، عارف بزرگ ایران در قرن هفتم هجری، پیش از حشر و نشر با بزرگ مردیچون شمس ، از پایه و مقامی خاص برخوردار بوده ، همواره در مجالس وعظ پدر شرکتمی جسته و او را فرمان می بردند، لیکن پس از آشنایی با شمس دگرگون شد و پس ازمرگ شمس هم روحیات مولانا به آن چه که در گذشته بوده، باز نگشت. هر چندمثنوی معنوی خالی از توصیفات شمس تبریزی نیست، ولی برای معرفی چهره واقعی اوبه ناچار باید در دریای مثنوی غوطه ور شد؛ چرا که بهترین قسمت سخنان مولانا درمباحثی خلاصه می شود که او برای شناخت و معرفی این عارف بی بدیل قلم فرساییمی کند. شیوه تحقیق این مقاله، توصیفی و تحلیلی است و این شیوه فن تحلیل برمبنای سند کاوی از منابع کتابخانه ای انجام گرفته است. در این مقاله، ابتدا به زندگی وویژگی های مثنوی مولانا و شخصیت شمس تبریزی پرداخته شد و در ادامه تاثیر وجایگاه شمس تبریری در مثنوی با تحلیل بیت هایی که در مثنوی به شمس تبریزیاشاره شده، نکاتی مفید و قابل تامل استخراج شده است. با بررسی ابیات مثنوی، چنینبر می آید که حضور شمس تبریزی در مثنوی بیش تر پنهانی و غیر مستقیم است ونشان داده می شود که مولوی فقط در اوایل دفتر اول دو بار و در اواسط دفتر دوم یکبار صریحا از شمس سخن می گوید.