بررسی باستانگرایی در واژگان و ساختمان دستوری شعر معینی کرمانشاهی(ای شمعها بسوزید وخورشید شب)

آن چه به شعر شور و طراوت و زندگی میدهد یا آن را بیشور و حیات میکند، دست کم در وهله اول، زبان است. شاعر برای آفرینش کلام متعالی، به شکلهای گونه گون از زبان بهره میبرد تا هم سخنش آنقدر بکر و تازه باشد که دل را بنوازد و هم آنقدر فرسوده نباشد که پیامش را قدری نباشد.باستان گرایی در سطح واژگانی و نحوی یکی از شیوههای احیای کلام است که شاعران، بجا و بیجا، فراوان از آن بهره برده اند تا شعرشان به رخوت و سستی گرفتار نشود و جاندار و جاری باشد. معینی کرمانشاهی با تکیه بر این شیوه گاه توانسته شعرهایی ناب و عمیق به فراخنای تاریخ بسراید و گاه نیز بویژه آن جا که ساخت و نحو جمله را بر هم زده و واژهها را بیمحابا پیش و پس کرده، شعرهایی نه چندان جان بخش سروده که به سخن اهل بلاغت و فصاحت، به ضعف تالیف، تعقید و ... گرفتارند.در این مقاله سعی بر آن است که با اشاره به برخی از کاربردهای زبانی در شعر معینی عوامل ایجاد یا سلب فصاحت کلام او تا حدی آشکار شود.