تعابیر شاعرانه معشوق در شعر رهی معیری

یکی از انواع ادبی در زبان فارسی به لحاظ محتوا ادبیات غنایی است مو ضوع اصلی آن عشق است که از دیر باز شاعران بسیاری به سرایش اشعار عاشقانه همت گماشتند مانند رودکی و فرخی و منوچهری و از شاعران معاصر افرادی مانند شهریار رهی معیری ،فروغ فرخزاد را می توان نام برد در این نوع شعر به توصیف جلوه های ظاهری معشوق توجه بسیار شده است و همچنین به خلق و خوی و منش او هم پرداخته شده است در این مقاله به بررسی تعابیر شاعرانه در شعر رهی معیری پرداختیم تعابیر ی کهرهی در شعر برای معشوق به کار برده است در یک تقسیم بندی کلی به دو دسته می توان تقسیم کرد تعابیر و توصیفاتی است برای جلوه های ظااهری معشوق مانند چهره ، دهان و ... که با واژه هایی مانند گل و غنچه و سرو و حتی برای اندام معشوق از واژه سیمین استفاده شده است و این تعابیر و ترکیبات به صورت اضافی وصفی و وصفی مقلوب بیان شده است در تقسیم بندی دوم آنگونه از توصیفاتی که مربوط به رفتار و کردار معشوق می شود مانند آتشین خوی و برق عالم سوز و یا غزال شوخ چشم . البته دراینجا صنایع بدیعی که شاعر در شناساندن معشوق خود از آن ها استفاده کرده است تشبیه و استعاره می باشد و از بین واژه هایی که دست مایه توصیف رهی در اشعارش قرار گرفته است ودارای بسامد بالایی است واژه گل است و اقسام آن و بعد به ترتیب دیگر واژه ها مانند سرو و غنچه و غزال دیگر واژه ها.