امکان سنجی مدیریت هماهنگ و یکپارچه شهری نمونه موردی کلان شهر شیراز

مدیریت شهری را می توان مدیریت سازمانی رقابت پذیر متشکل از گروههای مختلف ذینفعان (شهروندان) با هدف ایجاد نظم فضایی و فعالیتی سازمان یافته و هماهنگ به منظور جلوگیری از هرج و مرج و نیز جلوگیری از اتلاف و یا تخصیص نا عادلانه منابع (به ویژه زمین، آب و زیرساختهای رفاهی) دانست. اصولا می توان گفت مدیریت شهری ساز و کار برقراری چنین نظم هماهنگی است که درقالب آن نیازهای کمی و کیفی جامعه شهری با توجه به شرایط موجود و گرایشهای توسعه شهر تامین می شود. پرواضح است که با پیچیده تر و متنوع تر شدن ابعاد زندگی شهری به ویژه در کلان شهرها، مدیریت شهری نیز به پویایی و تحول نگرشی فراتر از نگرش و عملکرد سیستم مدیریتی سنتی پیشین نیاز دارد و در این میان کلانشهر شیراز که به لحاظ ابعاد مختلف مذهبی، علمی، اقتصادی، اداری و فرهنگی یکی از کلان شهرهای پر اهمیت کشور است، برای ارتقاء و حتی حفظ جایگاه خود به سیستم مدیریت شهری منسجم، هماهنگ و کارایی که پاسخگوی الزامات و شرایط شهر امروز و توسعه همه جانبه آن باشد، نیاز دارد. کلان شهر شیراز در شرایط کنونی با عنوان های سومین شهر مذهبی، قطب الکترونیک کشور، با بالاترین پتانسیل توریستی به لحاظ وجود ارزشهای تاریخی - فرهنگی و اقلیمی - طبیعی، بالاترین مرکز پزشکی فوق تخصصی در منطقه خاورمیانه، مهمترین مرکز تجاری جنوب کشور و... مستلزم مدیریت شهری فراتر از مدیریت سنتی (مدل مدیریتی تمرکز یافته پایتخت محور) است. بررسی نیازهای شهر پیچیده و تخصصی امروز، گویای آن است که قوانین، ضوابط و مقررات و اصولا سیستم مدیریت شهری قانونی کونی ما تناسبی با مدیریت شهری کارآمد و مدرن امروز جهان به طور اعم و نیازهای شهری شیراز به شکل اخص ندارد. این مقاله برآنست تا ضمن بررسی تحلیلی ناکارآمدی مدیریت شهری کنونی شهر شیراز و مشکلات و مسایل ناشی از آن، با توجه به الگوهای موفق مدیریت یکپارچه شهری، پیشنهادهای تازه ای را توصیه کند که به ارتقاء سطح و کیفیت زندگی شهری بیانجامد.