مفهومشناسی تزیینات، مصالح، نمادها و سمبل ها مورد استفاده در معماری ایرانی- اسلامی

تاریخچه معماری ایرانی مربوط به هزاره هفتم قبل از میلاد است که در قیاس با سایر کشورهای جهان از اهمیت شایانی برخوردار است که معماران از هنرهایی چون: موزاییک کاری، نگارگری، فلزکاری،گچ بری و هنر شیشه گری بهره می جستند. هنر معمار ایران در طول تاریخ و حتی پس از ورود اسلام از تداوم کم نظیری برخوردار بوده است این هنر بیان کننده نحوهاندیشه جهان بینی ، باورها و اعتقادات مذهبی و سنتهای مردمان این سرزمین است. معماران ایران با توجه به موقعیت اقلیمی و جغرافیایی این سرزمین پهناور در ابداعات و نوع آوری راه ترقی را بیهوده و در ایجاد انواع برشها، طاقها، ایوانها، طاق-نماها، محرابها، مناره ها و تزیینات گوناگون بنا در عصر و دوره ای شاهکار های فراوانی بوجود آورده اند که مساجد از جایگاه والایی برخوردار بوده اند. آنچه گریبان انسان امروزی را گرفته است درواقع غرق شدن در مدرنیته و تکنولوژی و فاصله گرفتناز گذشته سرشار از آرامش است. معماری ایرانی-اسلامی با پیشینه و مصداقهای بسیار باارزش خویش میتواند روح ناآرام انسان امروزی را آرام سازد و مامن و پناهگاهی برای سرگشتگیهایش باشد. لذا لازم است که در طراحیهای خویش در کناراستفاده از مصادیق تکنولوژی و مدرنیته از رکن یا ارکانی از معماری ایرانی-اسلامی بهره بگیرد. این مقاله در پرداخت به روش توصیفی ومطالعه کتابخانهای انجام گرفته و ابزار گردآوری آن فیشبرداری است