حماسه و نشانه هایش در شعر عاشقانه فریدون مشیری

شعر فریدون مشیری همواره از منظر هنر رمانتیک و در مقام نمونهای از شعر عاشقانهی معاصر ایران معرفی و تحلیل شده است. پرداختن به مضامین عاشقانه و همچنین وفاداری به ارکان و بحرهای شعر کلاسیک این نگاه را تقویت کرده است. او هرچند نسبت به شعر نو و ظرفیتهای محتوایی دیگر شعر فارسی معاصر نگاهی تصدیق کننده داشت، اما هنوز ظرفیتهای کشف نشده ای را در شعر کلاسیک جست و جو میکرد که شاید در کشف و معرفی آنها نیز تا حد زیادی موفق بوده باشد. بی هیچ تردیدی محتواهای مربوط به رمانتیسم و عاشقانهسرایی مقدار قابل توجهی از ظرفیت های شعر مشیری را تسخیر کرده و به خود اختصاص داده است. اما پرسشی که در کار این شاعر تا کنون مورد غفلت واقع شده این است که مشیری تحت چه ساز و کاری جهان شعری اش را میسازد به عبارت دیگر می - توان پرسید که شعر عاشقانهی او ذیل چه بصیرت و جهان بینی ای تعریف میشود. مشیری صرفا0 وقایع نگار رویدادهای عاشقانه و وصف حالات عاشق و معشوق نیست. در نظر او شعر به سمت بزرگترین آرمانها و ایدههای ناب بشری تعالی مییابد و در این مسیر انسان، قهرمان بی چون و چرای جریانی است که او را به ابدیت پیوند می - زند. شعر مشیری در این مسیر از تواناییهایی استفاده می کند که در حماسهسرایی وجود داشته است. اغراق، توصیف ناب رویارویی ها، جدالهای قهرمانانه و همچنین انتخابهای گزینههای هستیشناسانه ای که پیش پای انسان معاصر قرار می گی رد، نمونه هایی است از استفادهی بهینه شاعر از ظرفیتهای حماسهپردازی در شعر غنایی. مقالهی حاضر کوشیده که به میانجی بررسی ساز و کاری که در آن مشیری از عناصر حماسی برای پرورش شعر عاشقانهی خود استفاده میکند، راهکارهایی را برای پژوهشهای آتی ارایه کند.