ابعاد حقوقی توافق زوجین در مورد حضانت فرزندان

یکی از مسایل مهمی که بسیاری از زن و شوهرها پس از جدایی با آن روبرو می شوند، مسیله حضانت کودک است. حضانت یکی از مباحث پیچیده حقوق خانواده می باشد و با وجود مطالعات گسترده پیرامون آن از سوی حقوقدانان، هنوز مسایلی از آن ناشناخته مانده است. در قانون مدنی ایران تا سن هفت سالگی مادر برای حضانت فرزند شایسته تر است. بعد از آن سرپرستی کودک به پدر سپرده می شود و در این میان تفاوتی بین دختر و پسر نیست. اگر فقط یکی از پدر و مادر زنده باشد، نسبت به سایر خویشاوندان در سرپرستی کودک اولویت دارد. در صورتی که هیچ یک از پدر و مادر زنده نباشند، حضانت به حد پدری می رسد و در صورت عدم وجود ولی، مسیولیت متوجه خویشاوندان به ترتیب تقدم در ارث بری می شود. در خصوص توافق والدین برای حضانت نیز بر اساس ماده 10 قانون مدنی، در صورتی که والدین، امری بر خلاف آنچه قانون حکم می کند، انجام ندهند، توافقات فی مابین در خصوص حضانت فرزندان نافذ است. این امر را اصول کلی حقوق و عمومات قانونی تایید می نماید.