بررسی تطبیقی فقهی و حقوقی مهایات و تایم شرینگ

برخی فقها تقسیم را به تمیز حق تعریف کرده اند و نباید با معاملات بیع، صلح یا هبه معوض اشتباه گرفت و به نظر تعدادی از حقوق دانان مشهور تقسیم بدین منظور انجام می شود که به جای سهم مشاع منتشر در مجموع بخش معینی از مال به هر شریک داده شود تا در آن مالکیت مستقل پیدا کند. قراردادهای مالکیت زمانی به قراردادهایی اطلاق می گردند که، در آنها مالکیت عین یا منفعت به صورت زمان بندی شده به فرد انتقال یافته و فرد در قسمت معینی از سال حق بهره برداری یا مالکیت در مال موضوع قرارداد را به دست آورده و می تواند به صورت متناوب و به طور دایم از مال موضوع قرارداد، در مقاطع زمانی که در قرارداد مشخص است، استفاده بنماید. امروزه با توجه به اینکه تایم شرینگ یا بیع زمانی پدیده ای نوظهور است از لحاظ فقهی و حقوقی مشکلات فرا راه خود را دارد، در این تحقیق سعی بر آن است که دو موضوع مهایات و تایم شرینگ به طور جداگانه از لحاظ فقهی و حقوقی بررسی و در نهایت با یکدیگر مطابقت داده شود.