الگوهای تصمیم گیری قضایی در آمریکا و ایران

تصمیم گیرى قضایى مهمترین رکن و نتیجه هر دعوی است. این تصمیم گیرى از قرارهای نخستین و تامین گرفته تا راى پایانى با اثرپذیرى از عامل‎هاى گوناگونى صادر می شوند. این عامل‎ها در پرونده‎هاى کیفرى افزون بر محتویات و حقایق پرونده، به شخصیت متهم و بزه دیده و کارکرد نهادهاى عدالت کیفری نیز بازمی‎گردد، اما آنچه کمتر به آن پرداخته شده است، طرح‎واره ذهنى قاضى است که زیر عنوان الگوهاى تصمیم گیری قضایى بررسى می شود. الگو، طرحى است که با تکیه بر واقعیت، پیوندهاى میان عاملهای اصلى یک پدیده را نشان می دهد. در پرونده هاى قضایى طرح کلى که مبنای تصمیمگیری را شکل می دهد می تواند قانون، نگرش قاضی، استراتژی یا راهبرد قضایی و ویژگی های شخصیتی قاضی باشد که هر یک تحت عنوان یک الگوی تصمیم گیری مورد بررسی قرار می گیرند. قانون نخستین الگویی است که در ذهن هر خواننده ای به عنوان الگوی بدیهی تصمیم های قضات شکل می گیرد، اما باید توجه داشت که قانون به‎تنهایی پاسخ چرایی تصمیم های قضات را نمی دهد. بر همین اساس پژوهش های بعدی نگرش، استراتژی و ویژگی های شخصیتی را مورد واکاوی قرار داده اثبات کردند که این عوامل نیز به نوبه خود بر تصمیم های قضات اثرگذارند. این بررسی در نظام قضایی ایالات متحده به ویژه دیوان عالی کشور در مقایسه با نظام قضایی ایران صورت می پذیرد. هدف از سنجش تصمیم های قضایی بر پایهی الگوهای برشمرده شده در این پژوهش، سوق دادن توجه قضات به سایر عوامل موثر بر تصمیم گیری است که باعث افزایش دقت نظر قضات و فراهم آوردن زمینهی تصمیم گیری صحیح است.