ارزیابی شاخصهای زیست اقلیمی موثر بر آسایش انسانی به منظور توسعه توریسم شهری (مطالعه موردی: شهرقزوین)

شناخت آسایش زیست اقلیمی در مناطق مختلف جغرافیایی، میتواند به فرایند برنامه ریزی و توسعه منطقه کمک نماید. راحتی و سلامت انسان در محیط طبیعی، رابطه مستقیمی با وضعیت اقلیمی دارد. در این تحقیق آسایش و عدم آسایش ماههای مختلف سال در شهر قزوین درجهت توسعه توریسم شهری براساس شاخصهای زیست اقلیمی؛ بیکر، ترجونگ، فشار عصبی و اولگی، با استفاده از دادههای اقلیمی ارزیابی شد، همچنین نیاز سرمایشی و گرمایشی در ماههای با شرایط عدم آسایش نیز مشخص گردید. نتایج بدست آمده از شاخص های زیست اقلیمی نشان میدهد که به طور کلی دوره آسایش انسانی از فروردین ماه شروع میشود و تا آواخر مهر ماه ادامه مییابد، بیشتر شاخصها ماههای اردیبهشت، شهریور و مهر را مناسب ترین زمان آسایشی نشان می -دهند. از آذر تا اواخر اسفند ماه به علت تنش سرمای هوا و همچنین در طول ماههای تیر و آگوست به دلیل گرمای هوا منطقه مورد مطالعه خارج از محدوده آسایش قرار میگیرد. عدم آسایش در ماههای سرد و گرم سال برنامهریزی درجهت تامین انرژی لازم برای تعدیل دمای هوا را حایز اهمیت میسازد، به طوری که در ماههای گرم سال این مقدار نیاز سرمایشی به 464 درجه روز میرسد. سردسیر بودن منطقه، ضرورت 2274 درجه روز نیاز گرمایشی برای ماههای سرد سال در فصول پاییز و زمستان را آشکار می سازد. درمیان شاخص های بیوکلیمایی به کار رفته شاخصهای بیکر و ترجونگ وضعیت بیوکلیمایی منطقه را بهتر نشان میدهند. با توجه به ظرفیتهای بالای گردشگری در شهر قزوین ارزیابی و شناخت آسایش و عدم آسایش انسانی می تواند در جذب و توسعه توریسم شهری با تاکید بر شرایط اقلیمی نقش موثری ایفا نماید.