سنجش آسیب پذیری بافت فرسوده شهری در برابر مخاطرات طبیعی بارویکرد مدیریت بحران(مطالعه موردی: بافت فرسوده شهر اهواز)

بافت های فرسوده شهری و سکونتگاه های حاشیه ای و غیر استاندارد در کشورهای در حال توسعه، بنا به دلایلی از قبیل عدم رعایت معیارهای فنی و مهندسی در ساخت بنا، شبکه ارتباطی ناکارآمد، عدم وجود تاسیسات و تجهیزات شهری، بیشتر از سایر بافت های شهری در معرض بحران های طبیعی قرار دارند. مدیریت بحران ناشی مخاطرات طبیعی در بافت های فرسوده را می توان بسیج و سازماندهی تمامی امکانات و توانایی های کشور برای مقابله با بحران های طبیعی و تبدیل آن به شرایط عادی و فرصتی برای بازسازی مطلوب و مناسب مناطق دارای بافت فرسوده تعبیر نمود. موضوع ایمنی شهرها در برابر مخاطرات طبیعی یکی از اهداف اصلی برنامه ریزی شهری بوده و در این راستا اولین گام شناسایی میزان آسیب پذیری اجزا و عناصر شهری با استفاده از مدل ها و روش های موجود در این زمینه می باشد. پژوهش حاضر بافت فرسوده شهر اهواز را از نظر مدیریت بحران مورد توجه قرار داده و به مطالعه شاخص هایی همچون تراکم ساختمان ها، همجواری با راه، ایستگاه آتشنشانی و ... پرداخته است. در این پژوهش روش تحقیق کاربردی و ماهیت تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی است. پس از استخراج شاخص ها وزن شاخص ها با استفاده از مدل تصمیم گیری چند معیاره AHP بدست آمد؛ سپس به وسیله نرم افزار GIS و ابزار Euclidean Distance نقشهی فواصل محاسبه شد بالاخره با ابزار Fuzzy overly با گامای 0/9 تجزیه و تحلیل گردیدند. نتایج این پژوهش به روشنی بیان می کند که در بیش از نیمی از بافت های فرسوده شهر اهواز اصول هم جواری برای هنگام بحران های طبیعی و انسانی رعایت نشده است.