تحلیل و بررسی زبان شناختی خطبه 29 نهج البلاغه بر مبنای نظریه یاکوبسن

نهج البلاغه کلام گوهر بار امام همام علی (ع) می باشد که گذر دهر چیزی از ارزشمندی آن نکاسته است .باید در نظر داشت جایگاه والای این گنجینه تنها وابسته به بخش معنوی آن نمی باشد ، در این مقاله بناست با نگاهی زبان شناختی و براساس دیدگاه های فرمالیستی و ساختارگرایانه بخش ظاهری و لفظی این اثر ارزشمند و جاودانه بررسی گردد.از این رو با رهیافتی تحلیلی و با تکیه بر نظریه ی زبان شناختی یاکوبسن خطبه ی 29 نهج البلاغه که خطبه ی نسبتا کوتاهی است مورد اهتمام قرار می گیرد تا به مدد نظریه صورت گرایی و ارایه ی شواهد گوناگون در سه بخش آوایی، واژگانی و دستوری و بلاغی ، در خطبه ی فوق الذکر نشان داده شود که هر واژه دارای مفهومی کلیدی بوده، و حتی با چشم داشت زمان و شرایط ایراد خطبه ی مذکور و عمق و باطن و مفاهیم درونی آن ، می توان به دریافتی تازه تر و عمیق تر از اوج اندوه و درد وارده بر حضرت در راستای تلاش ایشان به منظور برپایی جهاد و بیداری غافلان و کوردلان و خفتگان جامعه دست یافت.