نقش آزمایش های دی.ان.ای در اثبات نسباز دیدگاه فقه امامیه و حقوق ایران

یکی از مسایل مهم حوزه حقوق خانواده، اثبات نسب می باشد که آثار قانونی بسیار مهمیبر آن مترتب است. امروزه با پیشرفت علم، امکان استفاده از آزمایش های ژنتیک در دعاویاثبات نسب وجود دارد. فقها در حجیت اینگونه آزمایش ها برای اثبات نسب اختلاف دارند؛برخی به حجیت این ادله در صور ت حصول علم و گروهی بر عدم حجیت آن معتقدند. درمیان حقوق دانان اختلاف نظر کمتری وجود دارد و اختلاف موجود صرفا در نحوه استناد بهاین آزمایش هاست.مقاله حاضر بر آن است که نقش آزمایش های دی.ان.ای و امکان استناد به آن را در دعاویاثبات نسب بررسی کند و ببیند آیا با مقررات موجود می توان به این آزمایش ها استناد کردیا تا زمانیکه قانون بر آن تصریح ننماید، چنین مجوزی وجود نخواهد داشت.در شرایط حاضر، با توجه به اینکه همه ادله اثبات نسب مبتنی بر ظن است و احتمالاثبات خلاف در آنها وجود دارد و نیز به لحاظ غیرانحصاری بودن ادله مذکور، باید بتوانآزمایشهای ژنتیک را به عنوان یک دلیل جدید در بسیاری از دعاوی اثبات نسب استفادهکرد، لکن برای ایجاد بستر لازم برای استناد به آن نیاز به تصریح قانونی وجود دارد.