ماهیت وفای به عهد و بررسی مصادیق آن در حقوق ایران

تعریف تعهد و منابع آن: قانون مدنی ما تفاوت را تایید نکرده ولی موسوم است که تعهد را رابطه حقوقی می دانند که به موجب آن شخصی می تواند از دیگران انجام دادن عملی را بخواهد. این رابطه، امری اعتباری است که رکن اساسی حق دینی را تشکیل می دهد و به موجب آن دارنده حق می تواند ایفای تعهد را از مدیون بخواهد. تعهد به اعتبار حق داین، طلب و به جهت انتظام مدیون، دین نامیده شده است . با توجه به تعاریف متعدد نویسندگان حقوقی از تعهد، احراز می گردد که تعهد، رابطه حقوقی است بین اشخاص حقیقی یا حقوقی که موضوع آن می تواند انتقال مال، پرداخت وجه، فعل یا ترک فعل باشد و از عقد، شبه عقد، جرم، شبه جرم و یا قانون ناشی شده است.