بررسی کنترل اقتدار بوروکراتیک در بستر مناسبات بوروکراسی، سیاست و کارآمدی

عملکرد موفق نظامهای سیاسی، وابسته به وجود یک اداره کارآمد است. در ارتباط با اداره عمومی و سازماندهی آن تا دهه 1980 بوروکراسی نظامی بی بدیل برای تامین کارآمدی در ارتباط با تمامی کارکردهای دولت انگاشته میشد. باوجود این، بوروکراسی به ویژه در دوران دولت رفاه، به دنبال گسترش دستگاه اداری دولت، با شکل دادن به اقتداری مستقل از جامعه و نهادهای دموکراتیک، در تعارض با ارزشهای دموکراتیک قرار گرفته و همین امر موجب تلاشهای نظری و عملی در بستر نظامهای دموکراتیک برای اصلاحات در جهت دموکراتیزه کردن آن شده است. نظریه ها و روش های پیشنهادشده برای اصلاحات، متنوع بوده است. در این ارتباط میتوان به نمایندگی در بوروکراسی، انتصابات سیاسی و به کارگیری اصول و آیین های اداری اشاره کرد. علاوه بر این، روشها و فنون ارایه شده در چارچوب مدیریت عمومی نوین در سالهای بعد از 1980 در جهت کارایی و بازدهی، اثربخشی و صرفه جویی در استفاده از منابع نیز موجب تضعیف اقتدار بروکراتیک بوده اند. روش هایی که در کنار کاستن از حجم بوروکراسی، پاسخگویی آن را نیز تسهیل کرده اند.