اصول طراحی مسکن پایدار

خانه امری چند وجهی است و از دیدگاه های گوناگون از جمله معماری قابل بررسی است، انسان به عنوان یکی از مهمترین و اصلی ترین مهره های این چرخه ی همواره در جریان، در جهت بهبود بخشیدن به سامانه فضاهای تحت اختیارش گام برداشته است که ما درعصر حاضر آن را در رویکردی بنام معماری پایدار جست و جو می کنیم. نظریه توسعه پایدار برای اولین بار در کمیسیون جهانی توسعه و محیط زیست WCE ، با رشد و گسترش بی رویه شهرها، تنزل سطح کیفیت زندگی انسانها و ایجاد مسا یل و مشکلات مختلف در زمینه شهرنشینی مطرح گردید. سال های پایانی قرن بیستم و آغازین بیست و یکم مصادف است با کاهش منابع و ذخایر طبیعی و احساس نیاز انسان به حفظ منابع موجود. بحث پایداری و کاهش استفاده از منابع تجدید ناپذیر در عین توسعه و پیشرفت در این برهه زمانی مطرح شد و به مرور در تمامی بخش های علم و تکنولوژی چه در عمل و چه در تیوری و مبانی وارد شد. معماری هم به عنوان یکی از شاخصه های بروز پیشرفت و توسعه از موضوع پایداری در امان نماند. با توجه به اینکه در معماری امروز با تغییر روش زندگی، افزایش جمعیت و کمبود زمین رو به رو هستیم، الگوهای معماری مسکن نیز تغییر کرده است. این مقاله پس از تعریفی از توسعه پایدار و مسکن به اصول طراحی مسکن پایدار توجه دارد و بر آن است که با در نظر گرفتن مسایل نوین از جمله ، مسایل اقتصادی و توسعه پایدار راهکارهایی جهت تجدید حیات مسکن پایدار ارایه دهد. روش پژوهش از نوع کیفی تحلیلی می باشد از منابع کتابخانه ی استفاده شده است. در نتیجه عامل اصلی موفقیت یک فضا اساسا انطباق آن با نیازها و هویت انسانی و البته ماهیت هستی است. توسعه پایدار مسکن، توجه به نیازهای نسل آینده در عین برطرف کردن نیازهای فعلی مسکن افراد جامعه است.