مروری بر حق مالکیت زن در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، با نگاهی بر اسناد حقوق بین الملل

حق مالکیت یکی از مهم ترین حقوق بنیادین فردی است که از زیر شاخه های حقوق مدنی محسوب می شود چرا که ادامه ی حیات و بقای انسان درگرو تامین نیازها و حوایج مادی اوست و تلاش انسان در رفع احتیاجات مادی بر مبنای برخورداری از مال و حق مالکیت استوار است. با مروری بر پیشینه ی برخورداری از حق مالکیت می توان به این نکته پی برد، اغلب زنان از حق مالکیت بی بهره یا کم بهره بوده اند. پس از انقلاب صنعتی و در پی تحولات اجتماعی و فمینستی با شعار تساوی حقوق زن و مرد و رفع تبعیض بین آن ها در غرب، زنان دارای حق مالکیت شدند و این حق حتی در اسناد بین المللی حقوق بشر نیز مورد توجه قرار گرفت و به تبع آن قوانین اکثر کشورها حق مالکیت را برای زنان به رسمیت شناختند. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز اصول مختلفی از جمله اصول 20، 46،47 و 44 به حمایت از حق مالکیت و نیز تساوی زن و مرد در برخورداری از حمایت قانون اشاراتی شده است. در این راستا مطالعه حاضر به بررسی حق مالکیت زنان در قانون اساسی ایران با نگاهی به اسناد بین المللی حقوق بشر در سطح جهانی و منطقه ای پرداخته و در پی پاسخ به این سوال است؛ آیا قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران از تضمینات کافی برای حمایت از حق مالکیت زنان برخوردار است یا خیر