واکاوی فرهنگ و نقش آن در سیاست گذاری های / برنامه ریزی های آموزش زبان (مطالعه موردی: آموزش زبان عربی در ایران)

زبان عربی در تحلیل پدیده فرهنگی و تمدنی، یکی از مهارت هایی است که ما از سنت خارجی و اجتماع گویشوران کسب می کنیم. افزون بر این می توان به عنوان مهم ترین عامل انتقال فرهنگ و میراث گذشته، نقش تعیین کننده ای در تبیین و سازماندهی افکار و اعتقادات افراد جامعه دارد که این عامل یکی از مولفه های اصلی تشکیل هویت، شخصیت و فرهنگ جوامع محسوب می شود. با نگاهی به روابط درهم تنیدگی ایران و اعراب در ابعاد مختلف فرهنگی، دینی، سیاسی، سوق الجیشی و ... می توان به راحتی به دادوستد زبانی و از طریق آن تاثیر و تاثیر فرهنگی و تمدنی در طول تاریخ پی برد، رابطه ای که پیش از هر چیز دیگر در دو سطح سواد و فرهنگ نمود می یابد. نکته حایز اهمیت درباره فرار کشیک زبان خارجی این است که با نگاهی به رویکرد فرهنگی جوامع به زبان های بیگانه در می یابیم که این رویکرد متاثر از فرهنگ به معنای عام کلمه است. سیاست گذاری های کلان آموزش زبان عربی در ایران نیز خواسته و ناخواسته متاثر از همین رویکرد و نگرش فرهنگی می باشد که در بسیاری از مواقع، این نگرش به صواب چالش های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی با اهداف و راهبردهای کلان این رشته در تضاد است. در نوشته حاضر، سعد بر آن است که پس از تحلیل روابط زبانی - فرهنگی خوب دوستانه ایران و جهان عرب در گذشته های تاریخ، علل و اسباب افق فراگیری زبان عربی را از دو منظر فرهنگی و سیاسی گزاری ها و برنامه ریزی های زبانی بازنگری کنیم و از این رهگذر، برنامه و راهکارهای بنیادین را برای بسط آموزش زبان عربی به معنای کاربرد دیگر آن در دو سطح عمومی و تخصصی ارایه نماییم.