تحلیل رویکرد ویتگنشتاینی به مسیله خودارجاعی

دست کم سه رویکرد متفاوت به خود ارجاعی در سنت فلسفه تحلیلی وجود دارد. رویکرد راسلی، رویکرد پوزیتیویستی و رویکرد ویتگنشتاینی. هر کدام از این رویکردها راه حلی متفاوت برای مسیله خود ارجاعی پیشنهاد کرده اند. از ان میان رویکرد ویتگنشتاینی به این مسیله بحث های زیادی را بوجود آورده است. ظاهرا فقره 6،54 (عبارت ماقبل آخر) رساله ویتگنشتاین تمامی گزاره های کتاب از جمله خودش را بی معنی قلمداد می کند. این خود ارجاعی مخاطبین رسانه را در وضع پارادوکسیکالی قرار می دهد. ویتگنشتاین با طرح مفهوم نردبان سعی دارد تا از این خود ارجاعی بگریزد. از میان تفاسیر مختلف از رساله ویتگنشتاین در تفسیر توصیف ناپذیر و یکپارچه حول این مسیله شکل گرفته اند. و سعی می کنند که با تفسیر واژه ((بی معنی)) خوانشی سازگار از متن رساله به دست بدهند؛ اما از خلال نقدهای این دو تفسیر به یکدیگر به نظر می رسد که اساسا رویکرد ویتگنشتاینی برای حل بحران خودارجاعی راهگشا نباشد.