باز شناخت مفهوم اجتماع پذیری در فضاهای عمومی

در دوران معاصر با افزایش فردگرایی، توجه به محیط کالبدی به عنوان محل تجمع انسان ها، در جهت نزدیک کردن آنان به یکدیگر و افزایش تعاملات اجتماعی در فضاهای عمومی، اهمیت بیشتری یافته است. این در حالی است که در رابطه با تاثیر محیط در برقراری رفتارهای اجتماعی مثبت و سازنده، جایگاه کیفیت فضایی چون اجتماع پذیری اثبات شده است. فضاهای عمومی در مقیاس های مختلف در سطح شهر وجود دارند و هر کدام به فراخور مقیاس خود ایفای نقش می کنند. برخی از فضاهای عمومی در مقیاس های مختلف کارایی خود را از دست داده اند. این فضاها غالبا به نیاز انسان به عنوان یک موجود اجتماعی به درستی پاسخگو نبوده و مردم تنها به فضاهای شهری به عنوان مسیری برای گذر می نگرند؛ فضاهای عمومی به واسطه ی عدم حضور شهروندان به مرور زمان، بعد اجتماعی خود را از دست داده اند. در واقع این فضاها به جای آن که مردم را به مکث و حضور و برقراری تعاملات اجتماعی دعوت کنند، آن ها را به عبور تشویق می کنند و تجربه برخورد با دیگران، حس تعلق به جامعه، دیدارهای چهره به چهره، تعاملات اجتماعی به درستی رخ نمی دهد. کاهش اجتماع پذیری در فضاهای عمومی مهم ترین دلیل این امر است. در این پژوهش به تعریف اجتماع پذیری و بررسی نظریه پردازان در این حوزه می پردازیم.