تجلی زندگی و مرگ در اشعار باباطاهر همدانی

زاده شدن، نقطه آغازین حضور انسان بر روی زمین و مرگ نقطه پایانی آن است. فاصله این دو نقطه- چه کوتاه و چه بلند- زندگی نام دارد. اهمیت این دو، مخصوصا پدیده مرگ به قدری است که همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است و شاعران و نویسندگان را نیز در این میان، سهمی است عمده و به سزا. برخی با دیدی مثبت و برخی با نگاهی منفی به آننگریسته اند و برخی هم راه میانه و تعادل را برگزیده اند. باباطاهر همدانی، شاعر و عارف دوبیتی سرا نیز از این قاعده مستثنی نیست. در این پژوهش که به شیوه تحلیلی - توصیفی و با داده های کتابخانه ای صورت پذیرفته است، پس از بیان دیدگاه چند تن از شعرای فارسی زبان در مبحث زندگی و مرگ، به بررسی نظر این شاعر پرداخته و نشان داده شده است، که زبان ساده و بی پیرایه شعر باباطاهر به همراه مسلک عارفانه وی، گرچه عشق و امید به زندگی را بیان داشته، اما بی اعتباری دنیا و یاد و فکر آخرت و مرگی که نتیجه اش وصال محبوب و معشوق ازلی است، در سروده هایش از جلوه ای بارزتر برخوردار است.