بنیان های اغتراب در شعر پایداری امل دنقل

اغتراب پدیده ایست دارای دو جوهر متناقض یعنی تهدید در کنار خلق موقعیت بهتر؛ زیرا از یک سو به گسستی اطلاق می گردد که بین ذات انسان با دنیای درونی یا بیرونی اش ایجاد میگردد و او را از اصالت خود دور میکند و غبار اندوه و غم بر روح زلال انسان مینشاند و از سوی دیگر با به چالش کشیدن اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی سعی در بهبود و اصلاح جامعه برای نسله ای آینده دارد. وهمچنین به احساس ناخوشایندی از تنهایی، عزلت، سرخوردگی و بدبینی اطلاق میگردد که ناشی از چالش درونی انسان است؛ حال این دو چالش درونی و بیرونی همان ویژگی برجسته زندگی امل دنقل است به گونه ای که سایه سنگین احساس غربت بر تار وپود واژگان سروده هایش نمایان است تا آنجا که مجموعه شعری او سرشار از مفاهیم و دال های اغتراب می باشد، لذا هدف این مقاله پیاده سازی تیوری های اغتراب به شکل تطبیقی و عملی در اشعار دنقل است، قلمرو تحقیق دیوان شعری دنقل است، روش پژوهش توصیفی و تحلیل درون متنی شعری است؛ ومهمترین یافته تحقیق اینکه اغتراب در همان حال که غربت شدگی هست ابزاری برای حفظ وجود شاعر در میان واژگانش است تا برای وجودی مقاومت کند که ناشی از احساس غربت است.