جستاری بر معماری همساز با اقلیم در شهر تبریز

امروزه با به کارگیری اصول معماری مدرن به محیط شهرها و حتی روستاهای کشورمان مواجه هستیم. لذا متاسفانه معماران بدون توجه به پارامترهای اقلیمی که در آن کار می کنند به طراحی و نظارت بر ساختمان هایی مبادرت می کنند که هیچ گونه تناسبی با معماری بومی منطقه ندارند که این خود باعث افزایش استفاده از انرژی های فسیلی بیشتر جهت گرمایش و سرمایش ساختمان می شود، مع هذا با داشتن آگاهی های لازم درزمینه طراحی اقلیمی و رعایت آگاهانه اصول و ضوابط آن به سوی طراحی آگاهانه ای پیش می رویم که هم آسایش فضایی و اقلیمی را فراهم می کند و هم به نوبه خود هزینه های اضافی و بی دلیل را کاهش می دهد. این طراحی آگاهانه همان طراحی اقلیمی است. در این مقاله کوشش شده است تا پس از توجیه اجمالی تعاریفی از معماری پایدار و اصول طراحی آن به بررسی مهم ترین ویژگی های اقلیمی و الگوهای پایدار در معماری بومی منطقه موردتحقیق (کلان شهر تبریز) مطالعه پرداخته و موارد مربوطه به آن در این اقلیم (سرد و خشک) را مورد واکاوی قرار گیرد. معماری بومی این منطقه از مصالح مورد استفاده تا فرم کلی بنا متاثر از محیط پیرامون خود هست که کمترین تاثیر نامطلوب را بر محیط دارند و همچنین کاهش انرژی مصرفی تجدید ناپذیر با استفاده از مصالح محلی، موجب پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها گردیده اند. روش تحقیق در این پژوهش مقایسه ای و توصیفی از شرایط موجود بوده و بامطالعه نتایج تحقیقات قبلی در این حوزه و بررسی ویژگی های معماری بومی و تحلیل دیاگرام عناصر اقلیمی در بافت های سنتی این مناطق پیکانه ده راهبردهای کاربردی برای افزایش کیفت معماری نواحی مناطق سرد پیشنهادشده است و در پایان مناسب ترین شیوه درزمینه ی سازگاری بیشتر اقلیم و معماری در این منطقه (سرد و خشک) ارایه شده است.