تحلیل تطبیقی ادبیات مقاومت در اشعار احمد شاملو و محموددرویش

ادبیات مقاومت، ادبیات پرتلاطمی است که یاس و حرمان را بدان راه ی نیست و جایگاه آن، به ویژه شعر در تحولات فکری ملتها انکارناپذیر است. در شکل گیری و تکوین این نوع ادب، باید زمینه ها و عواملی وجود داشته باشد. در یک نگاه کلی، هنگامیکه جامعه ای دچار نظامی مستبد یا غاصب شود، چنانکه آزادی و حقوق اولیه اجتماعی افراد سلب شود، ادب مقاومت شکل میگیرد. در قرن بیستم، اشغال فلسطین و بخشهایی از ایران، باعث رواج اینگونه ادبی در این دو کشور شد. در این میان، احمد شاملو از ایران و محمود درویش فلسطینی تبار، جزو شاعرانی هستند که با توجه به ضرورتهای زمان، رایت مقاومت را بالا برده، از هویت ملی خود دفاع نموده، با سرودن اشعاری در زمینه مقاومت و پایداری، در حقیقت به پویایی این عنصر در بین مردم و مبارزان کمک کردند. در پژوهش پیشرو به روش استقرایی– تحلیلی، و با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، به بررسی برخی مضامین ادبیات پایداری، همچون وطندوستی، دعوت به مبارزه و تحدی، ایستادگی در برابر ظلم و ستم، القای پیروزی و امید به آینده در اشعار دو شاعر را واکاوی کردهایم. نتایج پژوهش نشان میدهد که هر دو شاعر تلاش کردهاند درد و رنجیهامل6ت خود را در قالب مول6فه های ادبیات مقاومت بیان کنند.