چرایی مرگ مولف در غزلی از فرخی یزدی با تاکید بر تاثیرگذاری صور خیال بر آن

در دیوان برخی از شاعران یا در میان اشعارشان که در دیوانی درج نشده است، گاهی به یک غزل و یا حتی به تک بیتی برمی خوریم که برای گوینده به عنوان سند شاعری او کافی است. این شعر آنقدر شورانگیز و تاثیر گذار است که گاهی نام شاعر چندان مطرح نیست. زبان شعری به اندازه ی کافی شعر را برجسته کرده است. از همین رو از دیدگاه افرادی مانند رولان بارت، این شعر، شاعر را در خود محو میکند و خواننده به آفرینش تازهای می یابد. دیگر شاعر یا خالق اثر مطرح نیست بلکه این خواننده است که به معانی دیگری دست می یابد و اثر را با درک و فهم خود به تثبیت می رساند. این شیوه را مرگ مولف می نامند. ما در این نوشته با تکیه بر صور خیال و ویژگی هایی شعری که این غزل را برجسته کرده است، به بررسی چرایی و چگونگی مرگ مولف در غزلی از فرخی یزدی میپردازیم و آن را تحلیل میکنیم. به عبارتی دیگر به این بازخورد دست می یابیم که زبان شعری در شعر باید به دارای برجستگی باشد تا آن سخن بتواند به جایگاه مرگ مولف برسد و این بار خواننده به آفرینش تازهای از همان شعر دست یابد.