عناصر سبکی در منظومه ی گلشن آرا

میرزا عبدالوهاب گلشن ایرانپور، از شاعران، مورخان و روزنامه نگارانی است که به دلیل زندگی در عصر مشروطه و پس از آن، همچنین به دلیل سنت گرایی و روی نیاوردن به سبک ها و قالب های شعر جدید مشروطه، آثارش به فراموشی گراییده و نام او از میان شاعران آن عهد حذف شده است. در میان آثار او منظومه ی گلشن آرا به سه دلیل مقامی ممتاز دارد؛ نخست آنکه شاعر جهت به نظم کشیدن آن، بیست و پنج سال از بهترین ایام عمر را صرف کرده است و تمام ابیات و کلمات آن را سنجیده و سبک و سنگین کرده است؛ دیگر آنکه این اثر منظومه ی کتاب انوار سهیلی است که آن نیز بازنویسی ای از کلیله و دمنه است؛ و دیگر آنکه زبان ساده و در عین حال پرصناعت این کتاب، آن را به اثری تبدیل کرده که خاص و عام را از آن بهره است. مقاله ی حاضر بر آن است که پس از معرفی اجمالی شاعر و آثار او، از میان جنبه های گوناگون و قابل بررسی در این منظومه، تنها به بررسی سبک شخصی شاعر در سه سطح زبانی، رسم الخطی و ادبی آن پرداخته و ویژگی های آن را به نمایش بگذارد.