بررسی و تحلیل شخصیت های نمادین اساطیری شاهنامه

مطالعه و شناخت اساطیر ملی، از آن جهت که تاریخ رشد تمدن و فرهنگ یک مرز و بوم را باز می شناسند، اهمیت بسیار دارد. اساطیر ایران، در قالب آفرینش دوازده هزار ساله زردشتی یا نه هزار ساله زروانی تبیین می شوند. مساله اصلی دراین اساطیر، سرشت دوگانه خلقت است و در جریان گذر از اسطوره به حماسه، نبرد نیکی و بدی، به نبرد در جنبه های مختلف هستی نمایان می شود و برخی از شخصیت ها که بیان گر مفاهیم رمزی و نمادین هستند، نماد تحول ایزدان به شاهان می باشند و در برابر آنان پادشاهان اهریمنی که نماد خشکسالی اپوش اند، قرار دارند. مطالعه وبررسی وجهه نمادین هر یک از شخصیت های اساطیری شاهنامه، نشان می دهد که این شخصیت ها گزارش مقدسی از سه چرخه حیات آدمی خلقت، مرگ و رستاخیز هستند و تدوام حیات انسان را در قالب تغییر فصول و مرگ و رویش گیاهان، نشان می دهند. سه شخصیت نمادین جمشید، ضحاک، فریدون سه آهنگ فصول سال تابستان، زمستان، بهار و سه شخصیت کاووس، سیاوش و کیخسرو مرگ و رویش دوباره گیاهان را به نمایش می گذارند.