بررسی بومی ترانه های عامیانه هرمزگان

ترانه سرایی نیز چون نوحه و شروه یکی از گونه های شفاهی فرهنگ عامه است که در بین مردم طرفداران خاص خود را دارد و چون مردم این اشعار را می پسندند از اینرو سبب ماندگاری آن را فراهم می آورند. ترانه های بومی و محلی از بدو پیدایش بشر وجود داشته است و در واقع ترانه عمری به درازای عمر بشر دارد. در هرمزگان نیز، به مانند مناطق دیگر کشور از دیر زمان، موسیقی، ترانه و شعر وجود داشته است که در قالب های گوناگون سروده و اجرا می شده است .با بررسی ترانه ها میتوان به شناخت افراد جامعه ای یا اهل ایل و طایفه ای پرداخت که فکر طبیعی خود را، درباره واقعیات، اتفاقات، حوادث و مراسم محلی به کار برده اند و شرح هر یک را با بیان ساده و عامیانه از خود باقی گذارده اند. این مقاله به شیوه تحلیل محتوا و با ابزار کتابخانه به بررسی ترانه های عامیانه در هرمزگان می پردازد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که نصرک، رامی، محب، سنگبر، رضایی و حبیب زاده بیشترین ترانه های هرمزگان را سروده اند.در ترانه های هرمزگان رنج و درد و افسوس فراوانی نهفته است.