نقد نشانه شناسی و بلاغت ادبیات فارسی و بررسی مشابهت در بلاغت قرآنی با بلاغت غربی

اگر بخوانیم بر مبنای تار منتشرشده در سال های اخیر قضاوت کنیم، باید بگوییم که روح زمانه ما دیگر خیلی با نقد فرم باور و درونی =) متن محور) سازگار نیست. دیگر چیز زیادی درباره ارتباط اجزای متن نمیشنویم، اما مدام از ارجاع گری این اجزا صحبت می شود، و از برونه غیر زبانی که متن به آن ارجاع می دهد، با آن معنا می یابد، و بر آن اثر می گذارد. دیگر بر خیالی بودن ادبیات تاکید نمی کنند، زیرا این ویژگی آن امروزه کاملا بدیهی محسوب میشود. در عوض آنچه در کانون توجه ادب پژوهان قرار گرفته، تاثیر متقابل این جبه خیالی ادبیات، و مقوله هایی است که از قرار معلوم حاکی از واقعیتند؛ مانند خویشتن افراد، انسان، جامعه، و به قول یکی از ناقدان، هنرمند، فرهنگ او، و جامعه بشری. به همین علت است که ناقدان توجه خود را معطوف کرده اند بد متن های دوره ای که نیت ادبی و نیمه ارجاعی پنداشته می شوند، به داستان های سلامت پسند که هدف اصلی شسان برآوردن نیازهای روحی و اجتماعی مردم است، و به زندگی نامه های خودنوشت ادبی که کلید شناخت خویشتن نویسنده هایند. این مقاله درسنامه های سبک شناسی نظم و نثر ادبی فارسی را از نظر مبانی فکری و روش مورد سنجش قرار داده است و با طرح شش نفت در درسنامه های سبک شناسی، و برشمردن پیامدهای آن، راه حل هایی هم پیشنهاد می کند. این شش نقص عبارت اند از بررسی تاریخ تطور سبک ها به جای فن سبک شناسی، نامگذاری ناموجه سبک ها، حذف بافتارهای فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، غفلت از نسبت ژانر با سبک، اولویت بخشی به سبک دوره - ای و حذف سبک فردی، بی اعتباری محتوای درسنامه ها و پژوهش های سبکی در بخش دوم مقاله، دو مهارت سبک پژوهی و سبک ورزی برای آموزش در دو درس سبک شناسی پیشنهاد شده است که اولی به تحلیل سبک ادبی و دومی به ند آموزش خلاق سبک اختصاص دارد. در درس تحلیل سبک ادبی دانشجو از طریق تکنیکهای تحلیل سازه های سبک و کشف نوآوری و فردیت سبکی در سطوح ششگانه زبان یک متن، مهارت کشف عناصر سبک ساز متون را فرا می گیرد. در درس آموزش خلاق سبکه که به صورت کارگاهی و تمرین نگارش خلاق ارایه می شود، آموزش سبک از طریق تقلید از الگوهای سیکی مشهور انجام می گیرد.