بررسی محتوای قصه های عامیانه هرمزگان

قصه های محلی یکی از شاخه های ادبیات عامیانه است که در فرهنگ عامیانه ی همه ملت ها دیدهمی شود. این قصه ها به شکل روایی اندیشه ها و جهان بینی ملت ها را بیان می کنند. قصه ها و افسانه هادر فرهنگ مردم یک منطقه آینه ی تمام نمای علایق، احساسات، رنج ها، دردها، شادی ها،پیروزی ها، امیدها و در کل درون مایه ی یک ملت است. در این راستا استان هرمزگان، گنجینه یبی همتایی از فرهنگ عامیانه است و قصه های محلی آن، از کهن ترین نمونه های تفکر و تخیلمردم این استان است که کیفیت و مباحث ذهنی و غم و اندوه آن ها را نشان می دهد و به منزله یسند معتبر و سودمندی از تاریخ اجتماعی این مردم است. تحلیل این قصه ها نشان می دهد کهوضعیت اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و جغرافیایی استان در بوجود آمدن قصه ها نقش داشته است.این مقاله به روش تحلیل محتوا و از طریق ابزار کتابخانه به بررسی قصه های مکتوب مردمهرمزگان می پردازد و مشخص می شود در این استان قصه های عامیانه و شفاهی فراوانی وجودداشته است که در چهار کتاب توسط آقای سهراب سعیدی تدوین شده است. نمونه ی موردبررسیسیصد و پنجاه قصه ی عامیانه و مردمی هرمزگان است. نتایج نشان می دهد که قصه های استانهرمزگان معمولا جمله هایی ابتدایی، میانی و پایانی دارند. اغلب قصه ها معمولا با عبارات می گویند، یک روزی، یک نفری بود، یک پادشاهی بود و روز و روزگاری شروع می شوند و با عبارات گپ ما به یه خشی عاقبت به یه جارسی، یا قصه ی ما برشت برشت، مرده ی ما کنج بهشت به پایان می رسد. درون مایه ی قصه های این منطقه شامل مواردی هم چون: رفتن به مکتب خانه، اعتقاد ها و باورهای عامیانه، طرح چیستان، امنیت، رسیدن مردم به چیز های دست نایافتنی، وجوددیوها و اجنه، سحر و جادو و افسون است.