جایگاه حقوق بشر در عصر اطلاعات

زمینه و هدف: امروزه استفاده از اینترنت بسیار رایج است. در این میان آزادی افراد در دسترسی آزادانه به اطلاعات، از مصادیق آزادی بیان در حقوق بشر است. این آزادی بیان تعریفی مشخص با حدودی معین ندارد و هر دولت بنا به اقتضای وضعیت حاکم بر جامعه خود، حدود آن را تعیین میکند. با توجه به این مطالب، سوالات اصلی که پاسخگویی به آن ها در پژوهش حاضر مد نظر قرار گرفته است عبارت از این است که: - در صورت وقوع یک حمله سایبری، توسل به چه اقداماتی توسط دولت زیان دیده می تواند به عنوان اقدامات متقابل محسوب گردد - آیا اعمال محدودیتها در فضای مجازی، نوعی نقض آزادی بیان است یا اعمال این محدودیتها برای حفظ حریم اشخاص ضروری به نظر میرسد روش تحقیق: شیوه پژوهش حاضر مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای است. یافته ها: دولتها بر اساس حق توسعه موظف هستند که امکان استفاده از فناوری اینترنت را در جامعه ایجاد کنند. در اسناد متعدد بین المللی هم به نقش رایانه در توسعه اشاره شده است و از طرف دیگر، دولت ها باید مسیولیت نظارت بر این بخش را بر عهده بگیرند، بنابراین نمی توانیم از دولتها انتظار داشته باشیم که هیچگونه نظارتی بر فضای مجازی اعمال نکنند. نتیجه گیری: نمیتوان انتظار داشت که دولتها فضای اینترنت را بدون کنترل و محدودیت رها کنند و اصل را باید بر نظارت گذاشت و نه حریم خصوصی. دولتها برای نظارت و مدیریت بیشتر در این فضا،علاوه بر کنوانسیونهای بین المللی، قواعدی را نیز در کشور خود ایجاد کردهاند که نقض حریم خصوصی افراد محسوب نمی شود