بررسی روابط بین توسعه پایدار شهری و حکمروایی خوب شهری

رشد شتابان شهرنشینی و گسترش شهرها و تاثیرپذیری از دگرگونی های جهانی به ویژه برای کلا شهرها، ضرورت بازنگری در نحوه اداره و مدیریت شهر و ارایه خدمتر سانی به شهروندان توسط حکومتهای محلی از نظر ساختاری (اعم از دولتهای مردمی و یا اقتدارگرا) را بیش از پیش اجتنابناپذیر مینماید. این تجدیدنظرعمدتا بخاطر تحولات درون ساختاری حکومتهای محلی ناشی از ناتوانی در تداوم مدیریت موجود شهری، با هدف دستیابی به ساختارهای جدیدتر، کارآمد با بازدهی مطلوبتر خدمترسانی به مردم از یک سو و گذار از روشها و فرآیندهای مبتدی مدیریت شهری به فرآیندهای متعالی و برتر که به آن حکمروایی خوب شهری اطلاق میگردد از سوی دیگر، صورت میپذیرد. توسعه پایدار شهری با هرگونه مفهوم و کارکردی و مبتنی بر هر مکتب فکری، زمانی متجلی میگردد که گذار از حکومتهای محلی و حکمرانی شهری به مدیریت شهری و عبور از مدیریت شهری به حکمروایی خوب شهری محقق شود. حکمروایی خوب شهری بر اساس مدل مناسبی از مشارکت آحاد مردم بر پایه یک اعتقاد داوطلبانه و هوشمندانه و مبتنی بر یک سری از مولفه های ارزشمند مدیریت شهری در میدان عمل به اثبات میرسد. در میان شاخصهای مطرح حکمروایی خوب شهری همانند: شفافیت، پاسخگویی، مسیولیت پذیری، مردم سالاری، ظرفیت سازی، نهادسازی و ... شاخص مشارکت آحاد مردم به عنوان شاخص برتر جلوه گری میکند.