مشکلات ایین نامه میانجیگری کیفری و ماده 82 قانون آیین دادرسی کیفری در رابطه با جرایم اطفال و نوجوانان

شکل گیری شخصیت انسان در دوران کودکی و متعاقبا آثار سوء ناشی از برچسب زنی بر کودکان و نوجوان ایجاب می کند که نظام دادرسی خاصی با درنظر گرفتن احساسات و عواطف کودکان در رسیگی به جرایم آنان اعمال گردد. از راهکارها پشیگری از عواقب سوء انگ زنی، ممانعت از ورودکودک به چرخه دادرسی کیفری با متوقف نمودن فرایند کیفری در مراحل اولیه است یکی از این راه کارها از دست اوردهای نوین مکتب عدالت ترمیمی محسوب می شود میانجیگری است میانجیگری فرایندی است که طی آن بزه دیده و متهم با مدیریت میانجیگر در فضای مناسب در خصوص علل آثار و نتایج جرم انتسابی و نیز راه های جبران خسارت ناشی از ان نسبت به بزه دیده و متهم گفتگو نموده در صورت حصول سازش تعهدات و حقوق طرفین تعیین می گردد. میانجیگری تا به حال سابقه قانون گذاری رسمی نداشته اما در سال 92 قانون آیین دادرسی کیفری ماده ای را به این برنامه اختصاص داده است حال این مساله مطرح می شود که آیا می توان ظرفیت این برنامه قضازدا را در زمینه جرایم اطفال و نوجوان استفاده کرد در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی داده های موجود در ایین نامه میانجیگری، قانون آیین دادرسی کیفری و حقوق اطفال و نوجوانان به سوال مطروحه پاسخ داده شد و نتایج بدست آمده بدین شرح است، کشور ایران فقط در جرایم کم اهمیت درجه 6 و 7 و 8 که مجازات آن ها قابل تعلیق، در صورت قابل گذشت بودن جرم، توافق طرفین امکان ارجاع به میانجیگری را فراهم کرده است در حالی که در جرایم اطفال و نوجوانان وجود مدل دیگری از میانجیگری که طیف جرایم بیش تری را در بر گیرد احساس می شود.