نقد اخلاقی در اشعار وحشی بافقی

مولانا کمال الدین متخلص به وحشی و یکی از شاعران بزرگ سده دهم زبان فارسی در سال 939 هجری قمری در بافق یزد متولد شد. او از جمله شاعرانی است که دیوان اشعار او سرشار از مفاهیم والای انسانی و اخلاقی است. و به شیوه های گوناگون، به تعلیم مردم و آموزه های اخلاقی می پردازد. او در آثار خود با استفاده از شگردهای خاص، کلامی پر از پند و اندرز می سراید و با استفاده از تمثیل های مختلف به فهم مسایل خوب و بد زندی کمک می کند؛ وی که در اشعار خود، بسیاری از مسایل اخلاقی آن دوره را با زیبایی و ظرافتی خاص، مطرح می نماید و در بعضی از موارد با تاثیرپذیری از قرآن، به توصیف و ترویج فضایل و مذمت رذایل اخلاقی می پردازد. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که استفاده از داستان و حکایت در جهت ترغیب مخاطب به خواندن و پذیرش مطلب و در نهایت عمل کردن به آن از جمله شگردهای وحشی بافقی است که در جهت توجه و لذتا خواننده و تاثیر و نفوذ معانی در مخاطب از آن استفاده می کند. این پژوهش سعی دارد با استفاده از ابزار کتابخانه ای و به روش توصیفی تحلیلی جایگاه مسایل اخلاقی را در اشعار و زندگی وحشی نشان دهد.