هفتاد سال پارادوکس EPR

به رغم این واقعیت که پیش بینی های آماری تیوری کوانتوم (QT) تنها می تواند مورد آزمایش قرار گیرد اگر مقدار زیادی از اطلاعات در دسترس باشد ادعا شده است که QT کامل ترین توصیف یک سیستم فیزیکی فرد را فراهم می کند. مخالفت انیشتین با این ادعا و پارادوکس که در مقاله ای که در سال 1935 با پدولسکی و رزن نوشته شده است، الهام بخش نسل فیزیکدانان در تلاش برای درک بهتر QT است. هفتاد سال پس از مقاله EPR روشن است که بدون درک عمیق از شخصیت و محدودیت QT ممکن است امیدی نیست برای پیدا کردن یک نظریه واحد معنی دار که تمام تعاملات فیزیکی، مانند ساخت یک کامپیوتر کوانتومی ..برای جلوگیری از پارادوکس های مختلف، از تفسیر متنی (PSC) صرفا آماری QT حمایت می کنیم. بر طبق PSC ، یک بردار حالت یک ویژگی یک الکترون، فوتون، یوان ضعیف یا نقطه کوانتومی نیست. مقدار قابل توجهی که به یک سیستم فیزیکی اختصاص داده می شود، تنها معنای خاصی را در زمینه یک آزمایش فیزیکی خاص دار PSC است. هیچ تصویر فضایی و زمان ذهنی از زیر پدیده ها را فراهم نمی کند. پارادوکس EPR اجتناب ناپذیر است، زیرا کاهش مقدار برداری در فرایند اندازه گیری یک عبارتی از توضیح تمام مجموعه ای از نتایج تجربی به یک زیر مجموعه ای خاص از این نتایج است. ما نشان می دهیم که تخریب BI نه یک اثبات کامل بودن QT و نه غیر محلی آن است. بنابراین ما EPR را دوباره تعریف می کنیم و خواهیم پرسید که آیا QT چیست قابل پیش بینی است که کامل یا به عبارت دیگر توضیح کامل داده های تجربی را ارایه می دهد و برای آزمایش کامل بودن پیش بینی لازم نیست که انجام آزمایش های اضافی انجام شود و برای تجزیه و تحلیل جزییات بیشتر داده های تجربی موجود را با استفاده از آزمون های خلوص غیر پارامتری مختلف و دیگر ابزار های آماری خاص اختراع شده برای مطالعه ساختار خوب سری زمانی مورد استفاده قرار می گیرد.