ارزیابی تناسب اراضی برای روش های آبیاری سطحی و تحت فشار در منطقه میانگران دشت ایذه

در این تحقیق 2060 هکتار از اراضی منطقه میانگران شهرستان ایذه در استان خوزستان مورد ارزیابی تناسب اراضی برای آبیاری سطحی (غرقابی) و تحت فشار (قطره‎ای و بارانی) قرار گرفت. با مطالعه روش های موجود ارزیابی تناسب اراضی و با توجه به اطلاعات موجود، روش پارامتریک (استوری و ریشه دوم) و محدودیت ساده برای مطالعه انتخاب گردیدند. براساس مطالعات نیمه تفضیلی موجود، 5 سری خاک مجزا شده در 2 واحد فیزیوگرافی تشخیص داده شدند. با توجه به نتایج بدست آمده از سه روش پارامتریک (استوری و ریشه دوم) و محدودیت ساده، نتیجه روش پارامتریک در عمل به واقعیت نزدیکتر بود. به طورکلی مهم ترین عوامل محدود کننده سیستم آبیاری سطحی در دشت میانگران بافت خاک، آهک و عمق خاک بودند. همچنین از مهم ترین عوامل محدود کننده سیستم آبیاری بارانی و قطره‎ای نیز بافت خاک و آهک بودند. در روش پارامتریک (ریشه دوم) با توجه به شاخص قابلیت آبیاری (Ci) برای واحدهای اراضی 2 و 3 از سیستم آبیاری سطحی می‎توان استفاده کرد، اما برای واحدهای اراضی 4، 1 و 5 هر سه روش آبیاری سطحی، قطره‎ای و بارانی مناسب می باشند. در روش پارامتریک (استوری) با توجه به شاخص قابلیت آبیاری برای واحدهای اراضی 1 و 4 از سیستم آبیاری سطحی می توان استفاده کرد و برای واحدهای اراضی 2، 3 و 5 هر سه روش آبیاری سطحی، قطره‎ای و بارانی مناسب می‎باشند. در روش محدودیت ساده با توجه به شاخص قابلیت آبیاری (Ci) برای همه واحدهای اراضی منطقه (4،3،2،1و5) استفاده از سیستم آبیاری سطحی نسبت به آبیاری قطره‎ای و بارانی مناسب‎تر می باشد.