تاملی در عناصر نقلی نظریه محمد عبده در معنای شفاعت اخروی، بر اساس گزارش های صحیح بخاری

شفاعت، همواره معنا و مفهوم معهودى در ذهنیت عالمان اسلامى با وجود تمایزهاى مذهبىو گرایش هاى متفاوت کلامى داشته، بى آنکه تحقق آن در عالم آخرت هیچ محذورى در پىداشته باشد تا آن که در قرن چهاردهم محمد عبده در جامعه علمى اهل سنت مصر، با محالشمردن تحقق شفاعت به معناى معهود آن در عالم آخرت و متشابه دانستن روایت هاىشفاعت، درارایه معنایی نو از شفاعت اخروى که فایده مندى آن را تنها متوجه شفاعت کننده،مى نماید،کوشیده که نقدهاى پاره اى از عالمان اسلامى پس از خویش را به دنبال داشت. ازآنجا که نقدهاى انجام گرفته ناظر به عنصر استحاله مورد نظر عبده بوده و به دو عنصر دیگردیدگاه او یعنى تشابه روایت هاى ماثور شفاعت و انحصار فایده مندى آن نسبت به شفاعتکننده، پاسخى دریافت نشده، بر آن شدیم تا دو ادعاى اخیر وى را برپایه احادیث موجوددرکتاب صحیح بخارى به عنوان معتبرترین جامع حدیثى اهل سنت مورد نقد قرار داده وتقابل نظریه وى با احادیث انعکاس یافته در کتاب مذکور را ارایه نماییم.