قانون از کارآمدی تا تحقق

با سپری شدن مدتی قریب به یک سده از آغاز قانونگذاری به سبک جدید در ایران، دل مشغولی ها و دغدغه هایی همچون ناکارآمدی قانون در مدیریت و تمشیت امور، نادیده گرفته شدن آن توسط قوای مملکتی و بی اعتنایی برخی از شهروندان به آن، همچنان مسایلی جدی محسوب میشوند. با وجود این، نظام حقوقی از نبود پژوهشهای علمی، بنیادین و کاربردی در خصوص مبانی و معیارهای کارآمدی قانون، از مرحله شکل گیری تا مرحله اجرای آن، رنج می برد همچنین عدم انجام پژوهشهای مرتبط در بین رشته های همگن، یکی از خلاء-هایی است که در این حوزه نیز همچون حوزه های دیگر، آثاری زیان بار بر جای نهاده است. در این پژوهش سعی شده است تا رگه های پیوند بین علوم، به ویژه حقوق و اقتصاد، به منظور تشریک مساعی برای رسیدن به هدف قانون و قانون گذار در تصویب قوانین، جدی گرفته شود. آنچه می تواند در تحلیل کارآمدی یا ناکارآمدی قانون گره گشا باشد، توسل به روش های بررسی، تحلیل و ارزیابی است که به ویژه باید از علوم انسانی وام گرفته شود. می بایست کرارا راجع به دلایل ناکارآمدی قانون در ایران و ارایه راهکارهایی برای جلب نظر سیاستگذاران و قانون گذاران به این ویژگی بنیادین برای تحقق آرزوی دیرینه تحقق حاکمیت قانون بحث کرد تا هر چه بیشتر به قله اهداف قانونگذاری نوین نزدیک گردید.