بررسی زمینه سازی نمود و صیغه فعل در گفتمان روایی کودکان فارسی زبان

زبان ها از ابزارهای زبانی مختلفی برای سازماندهی جریان اطلاعات گفتمان استفاده میکنند. یکی از این ابزارها، زمینه سازی اطلاعات است که از طریق آن، روایتگر اطلاعات اصلی و فرعی را در روایت مشخص می کند. اطلاعات اصلی که پایه روایت را تشکیل می دهند پیش زمینه و اطلاعات فرعی که وقایع حاشیه ای روایت را نشان میدهند، پس زمینه هستند. این گونه سازماندهی باعث پیوستگی بیشتر میان پاره گفتارهای گفتمان و همچنین انتقال موثرتر اطلاعات می شود. هدف این پژوهش بررسی و تحلیل چگونگی تحقق زمینه سازی در قالب پیش زمینه سازی و پس زمینه سازی در گفتمان روایی کودکان فارسی زبان براساس ابزار زبانی نمود (کامل /ناقص) و صیغه فعل (معلوم/مجهول) و همچنین تاثیر سن بر به کارگیری این ابزارها است. داده های پژوهش شامل روایت های گفتاری تولید شده توسط کودکان هفت، نه و یازده ساله و یک گروه کنترل بزرگسالان سی ساله دختر هستند که با استفاده از دو داستان تصویری (2004 ,Hickmann)، از آنها آزمون گرفته شد. نتایج نشان داد که رابطه معناداری بین میزان به کارگیری نمود کامل و ناقص و سن کودکان آزمودنی وجود داشت؛ به این صورت که با افزایش سن، به کارگیری نمود کامل در پیش زمینه کاهش و به کارگیری نمود ناقص افزایش یافت. برعکس، در بزرگسالان، به کارگیری نمود کامل در پیش زمینه افزایش و به کارگیری نمود ناقص کاهش یافت. در پس زمینه نیز این رابطه به همین صورت مشاهده شد. همچنین، به کارگیری صیغه معلوم فعل در روایت ها در مقایسه با به کارگیری صیغه مجهول فعل، غالب تر بود و رابطه معناداری بین به کارگیری صیغه مجهول فعل در پیش زمینه و پس زمینه و سن آزمودنیها دیده نشد.