تحلیل نشانه شناختی شیوه های گفته پردازی در یسن های نهم و دهم اوستا

در این مقاله کوشیده ایم به بررسی ویژگی های گفته پردازی در پستهای نهم و دهم اوستا بپردازیم. یسن های نهم، دهم و یازدهم اوستا، سه فصل از کتاب یسنهای اوستا هستند که بر روی هم هوم یشت نام دارد. زبان یسنها یکی از مهم ترین و کهن ترین بخش های اوستا است. یکی از نمودهای گفته پردازی، ضمایر شخصی و شناسه های افعال به عنوان تکواژهای وابسته دستوری هستند که در بسنها از جمله در سن های نهم و دهم به روش های گوناگونی به کار رفته اند: اول شخص مفرد، اول شخص جمع، سوم شخص جمع، دوم شخص مخاطب و غیره که مدام تغییر کرده و این تغییر ضمایر و شناسه ها در گفته پردازی موجب اتصال و انفصال گفتمانی در یسنهای نهم و دهم شده که خود سبب تولید معنا می گردد. از طرفی افعال وجهی خواستن، توانستن، بایستن و دانستن نقش مهمی را در معنای گفتمان ایفا می کنند. روش به کار رفته برای بررسی ضمایر، شناسه ها و افعال موثر، نشانه شناسی مکتب پاریس است. هدف از این مقاله نشان دادن چگونگی تولید معنای عرفانی و شیوه گفته پردازی در یسنهای نهم و دهم اوستا است.