مروری بر نقش پپتیدهای ضدمیکروبی در پاسخ ایمنی ماهیان

محیط آبی همواره در معرض بسیاری از عوامل بیماری زا قرار داشته و اغلب در مواجهه با این عوامل، از درمان های آنتی بیوتیکی و واکسن بهره گرفته می شود. به دلیل پیدایش سویه های مقاوم به درمان، محققین به دنبال روش های جایگزین هستند.از جمله راهکارهای موثر در این زمینه، به کارگیری مولکول های شبه پروتیینی تغییر شکل یافته به نام پپتیدهای ضدمیکروبی است. وجود این گروه های متنوع ضدمیکروبی در بسیاری از موجودات به اثبات رسیده است. این در حالی است که ماهیان قادر به تولید طیف وسیعی از پپتیدهای ضدمیکروبی بوده که بخشی از اجزای سیستم ایمنی ذاتی آن ها را تشکیل می دهند و اهمیت ماهیان به عنوان منبعی جدید و بالقوه از ترکیبات بیواکتیو به سرعت در حال رشد است. این مولکول ها به شکل معمول در لایه موکوس پوست، سیستم گردش خون، آبشش ها و مناطق مورد هجوم پاتوژن ها تولید شده و توسط برخی مکانیسم ها از قبیل هدف قرار دادن غشای میکروبی و تجزیه پاتوژن ها، قادر به مهار بسیاری از باکتری های گرم منفی و مثبت، قارچ ها، انگل ها و ویروس ها هستند. ساختار آمفی پاتیک، وزن مولکولی، غنی بودن اسیدهای آمینه مانند پرولین، هیستیدین یا گلایسین، نوع پیوند شکل گرفته در توالی آمینواسیدی مانند پیوند دی سولفیدی و ساختارهای فضایی مانند مارپیچ آلفا، از جمله تفاوت هایی هستند که به دسته بندی این مولکول های ضدمیکروبی کمک می کنند. روش های تولید پپتیدهای بیواکتیو ضدمیکروبی اغلب شامل استخراج مایع، هیدرولیز آنزیمی و تخمیر میکروبی بوده که شناسایی روش دقیق و کارآمد در زمینه جداسازی و خالص سازی آن ها حایز اهمیت است. انواغ مختلفی از پپتیدهای ضد میکروبی از ماهیان آب شیرین و دریایی استخراج و به اشکال مختلف از قبیل فرآورده های دارویی در زمینه درمان بیماری های ماهیان مورد استفاده قرار می گیرند. این مطالعه مروری بر انواع پپتید های ضدمیکروبی، نقش و مکانیسم عمل آن ها در ارتقای سطوح ایمنی ماهیان و بررسی امکان استفاده از آن ها به عنوان جایگزینی برای درمان های شیمیایی خواهد بود.