آینده نظام شهری ایران با تاکید بر نقش شهرهای کوچک و میانی

در سال های اخیر در ایران نقش شهرهای کوچک و میانی به ضعف گرایده و باعث ضعیف تر شدن این شهرها از نظر اقتصادی، اجتماعی و فضایی شده است. مسیله اساسی که در روند توسعه اقتصادی- اجتماعی ایران مطرح است سرعت شتابان رشد شهرنشینی و هجوم مهاجرین روستایی شهرهای کوچک و میانی به شهرهای بزرگ و تمرکز جمعیت و ایجاد ناهماهنگی بیشتر در توزیع جمعیت و فعالیت است. با گسترش امکانات و خدمات در شهرهای کوچک و میانی می توان از مهاجرت به سمت شهرهای بزرگ جلوگیری کرد و اقتصادی پویا برای این شهرها به وجود آورد. در این راستا پژوهش حاضر به بررسی آینده شهرها و توسعه شهری در نظام شهری ایران در زمینه شهرهای کوچک و میانی می پردازد. پژوهش حاضر با توجه به ماهیت آن، کاربردی می باشد و روش پژوهش در این مقاله به صورت توصیفی- تحلیلی است که داده های آن به صورت کتابخانه ای (کتب، مقالات، اینترنت و ...) گردآوری شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد با تغییر رویه برنامه ریزی از حالت ماکرو به میکرو، عدالت اجتماعی در توزیع امکانات، ترزیق بیشتر منابع، امکانات توسعه به نواحی و شهرهای عقب مانده یا کمتر توسعه یافته (شهر های کوچک و میانی) در مقایسه با نواحی کلان شهرها و سه عملکرد پیشنهادی، تدارکاتی، توسعه ای و تسکینی، می توان وضعیت مطلوبی برای شهرهای کوچک و میانی در آینده ترسیم کرد.