ارایه چارچوب مفهومی برای ارزیابی تاب آوری انرژی شهری جهت دستیابی به شهرهای پایدار

دردنیای امروزی، تغییرات آب وهوایی می تواند عواقب شدیدی برای عرضه، انتقال و توزیع انرژی، به عنوان نیروی محرکه اکثر فعالیت های اقتصادی در مناطق شهری شود. از آنجایی که شهرها بخش قابل توجهی از مصرف انرژی جهانی را به خود اختصاص داده اند، این سکونتگاه ها نیاز به مجهز شدن و آماده سازی در برابر افزایش بلایای ناشی از تغییرات آب وهوایی جهت حصول توسعه پایدار هستند. در سال های اخیر، تفکر تاب آوری به طور روزافزونی برای بررسی چگونگی آماده شدن شهرها در برابر بلایای قریب-الوقوع و پایداری آن ها مورد استفاده قرار گرفته است. با وجود اهمیت انرژی برای عملکرد بهینه شهرها، در ادبیات برنامه ریزی شهری در مورد چهارچوبی برای تاب آوری انرژی و ایجاد بستری برای پایداری شهرها از این طریق شکاف وجود دارد. برای پر کردن این خلاء، هدف این مقاله تعیین عوامل اصلی تاب آوری انرژی شهری و ایجاد یک چارچوب مفهومی برای ارزیابی آن جهت نیل به توسعه پایدار شهری است. چنین چارچوبی باید جنبه های مختلف مرتبط به انرژی مانند زیرساخت ها، کاربری اراضی، هندسه شهری و مورفولوژی شهری، مدیریت منابع، حکمروایی شهری، مقررات و قوانین پایه و نمودهای رفتاری و اجتماعی را پوشش دهد. در نهایت این مقاله، چنین نتیجه گیری می کند که ابزارهای ارزیابی تاب آوری شهری باید شامل معیارها و شاخص-هایی باشد که جنبه های کاهش اثرات و تطبیق با تغییرات اقلیمی در جهت توسعه پایدار را مورد توجه قرار دهد.