شیوه مقابله قانون گذار کیفری ایران با مبتلایان به اختلالات روانی خطرناک

فرد مبتلا به اختلال روانی، به عنوان شهروند عادی از یک سو و به عنوان فردی که ممکناست بزهکار شود، مورد توجه قانو نگذاران کیفری قرار گرفته است. در بیان قانونگذار ایران،مجانین و افراد مختل المشاعر که مرتکب جرم می شوند؛ به عنوان مجرم، لیکن غیرمسیول درنظر گرفته شده اند. سیاست کیفری تقنینی ایران در قبال آن دسته از مبتلایان به اختلالات روانی که می توانندحالت خطرناک به آن معنا که در قوانین کیفری ایران توصیف شده، داشته باشند، مبهم است.آن چه که از بررسی شیو هی برخورد قانو نگذار کیفری ایران با مبتلایان به اختلالات روانیخطرناک به دست می آید؛ آن است که برخوردی منسجم، کارآمد و منطبق با واقعیت هایعلمی و نیازهای اساسی اینان اتخاذ نشده است و تنها در چند ماده از جمله مواد 51 و 52 قانونمنسوخ مجازات اسلامی مصوب 1370 و مواد 1 و 4 قانون منسوخ اقدامات تامینی مصوب1339 و مواد 95 و 289 و 291 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امورکیفری مصوب 1378 و مواد 149 و 150 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 و ماده 13 قانونآیین دادرسی کیفری 1392 چند آیی ننامه غالبا اجرایی، به طور مبهم و غیرعلمی به موضوع ایندسته از بیماران پرداخته است. لذا مطالعه رویکرد قانون گذار کیفری ایران به این دسته ازبیماران و نقد آن، جهت به روز کردن سیاست کیفری ایران مهم و اساسی است.برخی از اختلالات روانی که در این مقوله موردنظر است عبارتند از: مبتلایان به اختلالاتپسیکوتیک (روان پریشی ) شامل: (اختلال اسکیزوفرنیا، اختلال اسکیزوفرنی فرم، اختلالاسکیزوافکتیو، اختلال هذیانی، اختلال پسیکوتیک کوتاه مدت،اختلال پسیکوتیک مشترک،اختلال پسیکوتیک ناشی از بیماری جسمانی، اختلال پسیکوتیک ناشی از مواد و اختلالاتپسیکوتیک که به گونه ای دیگر مشخص نشده است)، اختلال عقب ماندگی ذهنی، بیمارانمصروع، حالات دلیریوم، زوال عقل، اختلا لهای مرتبط با مواد و ....