نقش خودناتوانسازی در عزت نفس و پیشرفت تحصیلی

این پژوهش با هدف بررسی نقش خودناتوانسازی در عزت نفس و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پسر دبیرستان های شهر پاوه صورت پذیرفت. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان پسر دبیرستان های شهر پاوه در سال تحصیلی 1397-1396 تشکیل داد که به روش نمونه گیری تصادفی ساده و با استناد به جدول نمونه گیری مورگان 123 نفر به عنوان نمونه این پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودناتوانسازی جونز و رودوالت ( 1982 )، پرسشنامه عزتنفس دانشآموزان کوپراسمیت ( 1967 ) و معدل دانش آموزان بود که روایی صوری و محتوایی این ابزار مورد تایید قرار گرفت و پایایی آنها به روش آلفای کرونباخ محاسبه گردید که برای پرسشنامه خودناتوانسازی 0/87، برای پرسشنامه عزت نفس 0/94 بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کلموگرف اسمیرونوف؛ همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان با استفاده از نرم افزار Spss استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین خودناتوانسازی با عزت نفس و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان رابطه منفی و معناداری وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که خودناتوان سازی رفتاری به میزان 43/3- و خودناتوان سازی ادعایی به 28/1- بر عزت نفس دانش آموزان تاثیر دارد اما تنها بعد خودناتوان سازی رفتاری به میزان 33/8- بر عزت پیشرفت تحصیلی تاثیر داشت.