برجسته سازی گونه های شعر سیاسی در رژیم پهلوی دوم

شعرا به عنوان اعضای جامعه هیچگاه از تاثیرپذیری تحولات مهم سیاسی برکنار نماندند. شعر سیاسی، بخشی از ادبیات سیاسی را تشکیل میدهد. اشعار سیاسی از هر نوع که باشد، سخت متاثر از تحولات سیاسی است. این شعبه از ادبیات، موضوعات سیاسی را طرح و نقد میکند. هدف این مقاله برجسته سازی سه جریان شعری در دوره ی حکومت 37 ساله ی محمدرضا پهلوی است به موازات جریانهای فکری رایج در جامعه، شعرای سیاسی گرایش های چپ، ملی گرایانه یا سلطنت طلبانه داشتند. از این سه گروه، دو گروه اول مخالف آن وضع بوده و این مخالفت را به انحای گوناگون در اشعارشان بیان میکردند، اما گروه سوم، طرفدار حکومت سلطنتی و وضع موجود بود. اشغال ایران به وسیله ی متفقین، به بازتر شدن فضای سیاسی کمک کرد و بسیاری از شعرای سیاسی ایران را به سمت دیدگاه های چپ جلب کرد. شعرای چپ به مسیله ی عدالت اجتماعی، اختلافات طبقات، انقلاب و استعمار توجه داشتند. جریان دیگر شعر سیاسی این دوره، اشعار ملی گرایان بود. این دسته از شاعران، وطن، استقلال و پیشرفت آن را وجهه ی همت خود قرار داده بودند و به ایران باستان و شکوه و عظمت آن افتخار کرده، در بزرگداشت ها نغمه سرایی میکردند.