بررسی ابهام در شعر شاملو و اخوان ثالث

ابهام در دیدگاه شاعران و بلاغیان گذشته، غالبا امری تاریک و مضر در شاعری بوده است. اما در نقد جدید، به عنوان یکی از فنون تصویری، وسعت بسیاری یافته و جنبه های هنری جالب توجهی به خود گرفته است؛ ابهامی که به واسطه آفرینش از پیش نیندیشیده اثر ادبی به وجود آید و کلام را چنان فرا بگیرد که تعبیر و تفسیر آن، بنابر معانی مختلف واژگان به عهده خودخواننده گذارده شود، می تواند از ویژگیهای ناب یک شاهکار ادبی به شمار برود. گاه این تصویر مبهم، خارج از اراده تخییلی شاعر شکل میبندد و گاهی نیز از هنر و رندی خود شاعر در ایجاد و القای مفاهیمی متعدد و گاه متضاد با هم سرچشمه میگیرد. شاعران برجسته امروز، بخش مهمی از هنر خود را مرهون ابهاماندیشی هنرمندانه ای هستند که به واسطه آن، کلام ایشان سحر و توان چندگانه ای را به خود می گیرد. سخنی مبهم اما آشنا که از سویی هنر بیان شاعر خود را به رخ می کشد و از سوی دیگر غرقه شدن وی را در تصاویر و اندیشه های ناخودآگاه نشان میدهد. احمد شاملو و مهدی اخوان ثالث، دو تن از شاعران چیرهدستی هستند که هنر ابهام را در شعر خود پرورانده و گاه برای چند لایه کردن و ماندگار ساختن کلام خود از آن بهره ها بردهاند که در این مجال به توضیح و بررسی نمونه هایی پرداخته میشود. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای بهره برده شده است.