بازتاب فرهنگ و شعر عربی در دیوان رکن الدین دعویدار قمی شاعر ذواللسانین دهه های پایانی سده شش و آغازین سده هفت

شاعر ذو اللسانین، ملک الشعراء، قاضی امام رکن الدین دعویدارقمی، در دهه های پایانی سده ششم و آغازین قرن هفتم هجری در قم می زیست. این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی، در بیشتر سروده هایش، تحت تاثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است. وی را تالیفات ارزشمندی بوده که از میان آن ها می توان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانه اش عزالدین یحیی ، گرد آوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین، چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش، به قصاید عربی وی اختصاص دارد. ویژگی بارز شعر او، تقلید است که در دیوانش جلوه گری می نماید؛ به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران عراق و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی، به نیکویی سروده و همین مساله، سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار، بی بهره بماند.