مشترکات ابن عربی و مولوی در حوزه اندیشه عرفانی
محل انتشار: دوفصلنامه ادبیات تطبیقی، دوره: 2، شماره: 4
سال انتشار: 1390
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 519
فایل این مقاله در 29 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JCTK-2-4_005
تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397
چکیده مقاله:
گفتمان(Discourse) یا تحلیل النصوص که گاهی مترادف علم الص نیز به کار می رود، از اصطلاحات زبان شناسی نوین است که به سرعت در حوزه ادبیات وارد شده و امروزه کاربرد وسیعی یافته است. بی گمان گفتمان محصول ارتباط و تعامل مباشران گفتگو در بافتی اجنماعی وفرهنگی و ناشی از روابط افراد جامعه انسانی با یکدیگر است. ابن عربی ومولانا یکی از شگفتی های تبار انسانی هستند که آرا و اندیشه های عرفانی آنها از همیشه تا جاویدان چونان خورشیدی درخشان در آسمان معارف انسانی می درخشد. آنچه مسلم است این دو بزرگ با یکدیگر ملاقات کرده و نسبت به هم ارادتی فوق العاده داشته اند. در مقاله حاضر به برخی از مشترکات اندیشه عرفانی آنان نظیر وحدت وجود ، انسان کامل، آدم ابوالبشر، اعیان ثابته ، عدم وعرض، تجلی وابلیس پرداخته شده است. تاکنون در این زمینه تحقیق جامع و مانعی انجام نپذیرفته و این مقاله کوششی است ولو اندک در این راستا که تاثیر پذیری این دو بزرگی را از یکدیگر تا حدودی باز می نماید.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مهدی شریفیان
دانشیار دانشگاه بوعلی سینا همدان
احمد وفایی بصیر
دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن