سیمای معصومین در اشعار عرفی شیرازی

همواره از نخستین سال های شکل گیری شعر فارسی (قرن دوم) که شاعران قلم به سرایش شعر بردند، توجه به اهل بیت (علیهم اسلام) و معصومین و سرایش اشعار در وصف ساخت ایشان کم و بیش مشهود بوده است که با توجه به ادواری که شاعران در آن می زیسته اند، سرایش اینگونه اشعار دچار فراز و فرود می شد و گاه از مقدار آن میکاست؛ اما هرگز نبوده است دوره ای که از شاعران مدیحه گر اهل بیت (علیهم السلام) عاطل باشد چنانکه با بررسی اجمالی آثار ادوار مختلف شعر فارسی، می توان بر این گفته صحه گذاشته. یکی از این ادواری که سرایش شعر در وصف فاضیل معصومین (علیهم السلام) رو به فزونی گرفت، شاعار شاعران دوره صفویه بوده است که از جهت در برداشتن مدایح اهل بیت (علیهم السلام) از میان تمام ادوار شعار فارسی، رتبه نخست را به خود اختصاص می دهد. در این جستار پس از ذکر جایگاه ادب و فرهنگ در دوره صفویه و معرفی اجمالی سبک هندی (اصفهانی) رایج در این دوره، دیوار اشعار عرفی شیرازی یکی از شاعران بنام این دوره مورد بررسی و غور قرار گرفته است و تمامی اشعاری که مشاور به فضایل معصومین (علیم السلام) هستند ذکر گردیده و برشمرده شده اند تا معلوم شود که مدایح این شاعر در وصف اوصاف بی مثال ایشان و بینش وی به مذهب، چگونه بوده است.